Gdzieś między piaskownicą a starą podstawówką

Uwaga! Poniższy tekst powstał jako odpowiedź na komentarz do wpisu Adama, prowadzącego bloga Konkwistadorzy Chałwy. Komentarz ten, autorstwa osoby podpisującej się jako Królik, został (niestety) szybko usunięty, wraz z odpowiedziami. Padło w nim kilka zastrzeżeń wobec wszelakich staroszkolnych poradników, niektóre były nawet trafne. Pojawiło się tam również stwierdzenie (dokładnie nie przytoczę), że instrukcja dla graczy autorstwa Adama jest be, a artykuły z Inspiracji i moje są lepsze (sic!). Wynikało z tego (tak mógł ktoś to odczytać), że na Innych Światach piszę artykuły na temat staroszkolnego grania w roleplaya.
Adamowi i jego ekipie życzę udanej, długiej kampanii! Królikowi dziękuję za wyrazy uznania. (Królik - lubię czasem usłyszeć inne zdanie. Jakby co nie krępuj się i ładuj komentarze poniżej!).
 
Wobec faktu zdjęcia komentarza poniższa notka zrobiła się nieco bez sensu. Napisałem ją w konkretnym kontekście, na szybko i pod wpływem nagłego impulsu. Ostatecznie zdecydowałem się ją jednak zostawić tak jak jest (usunąłem tylko pierwszy akapit) - jako odprysk historii i głos w nieistniejącej dyskusji. Ot, takie kuriozum, dziwadełko.

Ostatnio pojawiło się w naszej blogosferze kilka poradników pisanych w punktach (dekalogów itp.), skierowanych dla graczy początkujących w tzw. Oldschool RPG. Wszystkie poniższe szczerze polecam:

- dekalog gracza pisany przez Ojca Kanonika – tekst ten, mimo skrótowej formy, niemal wyczerpuje temat i dziś byłby pierwszą rzeczą, jaką poleciłbym nowym osobom w OSie (poza artykułem Matta Fincha);
- instrukcja, jak przetrwać sesję u Kuglarza – tu autor co prawda odżegnuje się od starej szkoły, ale do niej w interesujący sposób nawiązuje i z niej czerpie;
- dekalog Rudolfa – właściwie założenia, jakie Rudie stawia przed swoimi przyszłymi graczami w nowej kampanii, jednak pisane ze świadomością, że tekst będzie publicznie komentowany (odpowiedź na Inspiracjach, nie w kij dmuchał);
- poradnik do grania w Metamorphosis Alpha – zredagowany przez Seji’ego, skierowany zarówno dla graczy, jak i prowadzących (przydatny nie tylko do MmA);
- 9 ostrzeżeń Adama – pisany konkretnie dla swoich graczy, posługujących się tym samym kodem i czujących dokładnie, gdzie autor przymyka oko.

Pod ostatnią z powyższych list zostałem niejako wywołany przez Królika. Postanowiłem jednak nie spamować Adamowi na blogu - bo raz, że odpowiedź mi się rozrosła, a dwa, że tamto to była raczej prywatna notka, skierowana do konkretnych osób.

Otóż, zdaję sobie sprawę, że dla części odbiorców mogę być kojarzony ze środowiskiem retrogamerów. Czytam sporo starych gier i inspiruję się nimi. Sporadycznie czytam raporty z początków istnienia hobby, oglądam mapki, wyszukuję artykuły ze starych czasopism i zinów. Wreszcie, czytam blogi poświęcone starej szkole, ogromnie lubię piszących na nich autorów oraz czerpię pomysły z ich twórczości pełnymi garściami. Co gorsza, nie ukrywam też – jakkolwiek by ta deklaracja nie zabrzmiała dziwnie i jakby mogła się komuś nie spodobać – że uwielbiam niektóre teksty kontrowersyjnego Jarla frå Oslo, czemu z resztą już nie raz dawałem wyraz.

Pomimo powyższych faktów, chciałbym dobitnie zadeklarować, że sam NIE ZAJMUJĘ SIĘ rekonstrukcją, dekonstrukcją, ani nawet obstrukcją starej szkoły grania. Nigdy nie było to moim celem. Jestem w tej kwestii ignorantem (nie przeszkadza mi to), a w dodatku mam zerową praktykę. W rozrywce skupiam się na tym, co tu i teraz. Nie prowadzę na swoich graczach eksperymentów naukowych, a styl prowadzenia kampanii dostosowuję wyłącznie do ich upodobań oraz do moich ograniczeń czasowych.

Grzebaniem w starociach zajmuję się na co dzień w pracy, dostaję za to kasę i mam tego, uwierzcie, powyżej uszu. W dodatku, lata 70. to nie są dla mnie dawne dzieje. Urodziłem się w tamtej dekadzie, słucham nieustannie muzyki z tamtych lat, na półce stoją książki wówczas wydrukowane itd. Brodę (bawełnianą oczywiście) noszę od 20 lat – nie imponuje mi oldschool, retro, zużyte pulowerki po dziadku (noszę takie od dzieciństwa), ani żadne pieprzone hipsterskie mody. To tak, żeby wszystko było jasne. ;)

Co takiego widzę przeto w starym stylu grania, że korzystam z niego, nawet jeśli akurat sięgam po zupełnie nowe gry? Poniższe punkty nie wyczerpują tematu, piszę jedynie o tych sprawach, o których w tej chwili pamiętam:

1. Podejście do RPG jak do zwykłych gier, bez wielkiej wczuwy, wielkich przygotowań i wielkich ceremonii.
2. Mniejszy udział „aktorskiego” odgrywania postaci, przy jednocześnie zwiększonej roli dokładnego opisywania wykonywanych przez nich czynności.
3. Szybki, dynamiczny i opisowy sposób rozgrywania starć, przy czym wystarczająco jednak konkretny i zabójczy, nawet jak na mój gust.
4. Fajne zasady prowadzenia eksploracji dziczy (mój ulubiony temat w RPG).
5. Przeświadczenie o tym, że dobre gry się nie starzeją – o ile się w nie rzeczywiście gra i nie podchodzi do nich jak do prawdy objawionej, albo jak do źródeł historycznych.
6. Świat i fabuła powstające w wyniku działań postaci graczy, a nie narzucone przez nastawionego na zysk projektanta.
7. Rozgrywanie długaśnych kampanii na jednym, choć zmieniającym się systemie.
8. Podejście do graczy/ prowadzących/ nabywców podręczników jak do dorosłych ludzi (nawet jeśli nie mają 18 lat, nie o to chodzi).
9. Jasno określone role uczestników zabawy przy stole. Arbiter sam odpowiada za pilnowanie reguł. Gracze sami odpowiadają za los swoich bohaterów - itd.
10. Bardzo wyraźnie widoczny progres w umiejętnościach samych graczy, a nie tylko w potędze awansującej drużyny.

(Cholera jasna – wyszło 10 punktów, naprawdę nie chciałem...) Jak widzicie, to są w istocie dość prozaiczne sprawy, nie ma tu wielkiej filozofii. Ułatwiają mi życie i powodują, że dalej zajmuję się erpegami, mimo coraz szybciej uciekającego czasu. Ale jeszcze raz powtarzam – nie gram w oldschoola. Nie należę do żadnego klubu, nie mam nic wspólnego z OSRem i nie zamierzam nikogo w tych sprawach pouczać.

Bardzo się cieszę, że niektóre moje teksty komuś się przydały. Po to je tu wrzucam i po to tracę na nie czas. Nawiązuję tu konkretnie do wypowiedzi Królika, która mnie tyleż ucieszyła, co zapaliła lampkę ostrzegawczą. Ostatnio podobnych sygnałów otrzymałem z resztą więcej. Piszę to też w kontekście nadchodzącego artykułu, zredagowanego nieco „poradnikowo” i w dodatku na temat pewnej starej gry (przerobiłbym go teraz, ale mi się nie chce).
Super, że tu zaglądacie i że korzystacie z zamieszczonych tu materiałów. Ale pamiętajcie – TO NIE JEST BLOG O STAREJ SZKOLE. Ani blog almanachowy.
To tylko blog wiecznie błądzącego erpegowca.