B1: W poszukiwaniu Nieodgadnionego, sesja 1

*

Rzadko ostatnio cokolwiek prowadzę, a na pisanie na blogu w ogóle nie mam czasu ni sposobności. Teraz jednak, korzystając, że mam wolne 2 godziny przed komputerem, chciałem poczynić wyjątek. Krótki raport z sesji, choćby po łebkach. Zauważyłem, że gdy się gra tak nieregularnie, raporty robią sporą różnicę. Życzyłbym sobie, aby pojawiło się tu ich z czasem więcej. Ale też niczego nie obiecuję.

Ostrzegam o spoilerach! Jeśli  macie kiedyś zamiar grać w moduł B1, to uważajcie coby sobie nie zepsuć zabawy. Nie zamieszczam tu wprawdzie żadnych mapek, a potwory i skarby w tym lochu rozmieszcza Referee samodzielnie, ale już z lektury plotek i niektórych opisów pomieszczeń można coś wywnioskować. W razie czego, będę jeszcze dodatkowo ostrzega.

Nadmienię, że sesja o której mowa odbyła się we wtorek, 30 kwietnia 2019 r.

Setting

Na stole leży In Serach of the Unknown, moduł Mike'a Carra pisany do pierwszego Basica, oraz podręcznik D&D w wersji Moldvaya. I nic poza tym. Żadnego odgórnego nazywania świata, żadnego respektu dla sformalizowanej dedekowej stylistyki. Jedyne tło jakie dorzuciłem, to motywacja dla jednego z bohaterów graczy. Z resztą, same DeDeki nie są zupełnie bezsettingowe i dużo narzucają. Skoro np. gracz może wybrać postać elfa, a ten z kolei zna języki orków, hobgoblinów i gnolli, a także jest odporny na truciznę ghouli, to już jest pewne uszczegółowienie, prawda?

Przygoda rozpoczęła się u wejścia do lochu, w terenie dzikim i odludnym. Nie musiałem nawet wymyślać bazowej osady. Chyba wymsknęła mi się we wprowadzeniu nazwa Czarne Szczyty dla pobliskich gór (...), ale to może znaczyć cokolwiek.

Niektóre potwory przeszły reskinning, ażeby nikt przypadkiem nie poczuł się w tych lochach zbyt swojsko. Na razie dowiedzieliśmy się np., że koboldy przypominają wielkie dwunożne rybiki cukrowe, nie noszą ubrań, walczą zaostrzonymi patykami i boją się hałasu. Innych humanoidów drużyna dotąd nie spotkała.
Co do języków znanych przez BG, pozostawiłem pełną dowolność, nawet gdyby miały to być języki zwierząt. Natomiast w przypadku Stron (alignments) pozostałem przy podziale na Prawo i Chaos. To ostatnie wyszło z resztą przypadkowo i wbrew moim zwyczajom, a to dlatego, że zagapiłem się podczas prepu i akurat nie wymyśliłem nic lepszego.

Zasady

Korzystamy tylko z Basic Rules, pod red. Toma Moldvaya z 1981 r. (tych w czerwonej okładce). Poza omówioną niżej ingerencją w HP postaci, nie wymyślałem żadnych większych houseruli. Stosuję modyfikatory do inicjatywy (zasada opcjonalna z podręcznika), rzucam na morale potworów, niesiony szpej wpływa na tempo ruchu (kolejne opcje), ale już wszystkie bronie zadają bazowe k6 obrażeń (nie korzystam z fakultatywnej tabeli broni ze str. B27).

Podczas tworzenia postaci rzucaliśmy na Zenopusową tabelę pochodzenia, która dodaje pewne specjalne zdolności i wpływa na posiadane na starcie złoto. Po raz kolejny mam poczucie, że się sprawdziła i dodała postaciom nieco kolorytu. Do takich szybkich, niezobowiązujących i niedookreślonych settingowo przygód nadaje się całkiem nieźle i zamierzam z niej jeszcze kiedyś skorzystać. Chociaż, jest to już pewna ingerencja w system, nie będę was okłamywał.

Drużyna

Z racji przewidywanej małej regularności kampanii zgodziłem się, aby gracze od razu stworzyli sobie po dwie postacie. Jedna z nich, dowolnie wybrana, otrzymała jakąś naprędce wymyśloną historię i maksimum punktów życia. Z drugą mogli zrobić, co chcieli. Tak więc dwóch hobbitów (nie omówionych poniżej) zostało w odwodzie, pilnując obozu, jeden z graczy prowadził dwie postacie na raz, a graczka pozostała na własne życzenie tylko przy jednej bohaterce.

A oto skład dużyny:

• Aber (grany przez Artura) - T1 AC7 4/4HP MV120', były pirat. Ucieka przed sprawiedliwością. Towarzyszy mu tresowana małpka, do której jest mocno przywiązany. Ma mapę do zakopanego skarbu i łatwo ulega czarom (WIS 8).
• Bilie (grana przez Magdę) - E1 AC3 6/6HP MV60', była żołnierka (zapewne dezerterka...). Mroczna emo-elfka, krnąbrna i nieprzyjemna, ale za to krzepka, zręczna i opancerzona.
• Hieronim (druga postać Artura) - F1 AC4 4/4HP MV60', żołnierz. Odważny, uzbrojony i niebezpieczny.
• Mo Posępny (grany przez Kaduceusza) - C1 AC9 6/6HP, MV120', były treser. Silny (STR 14) i ogarnięty (WIS 15). Prowadzi muła Trzmiela (10/10HP) i psa Nurka (1HP). Jakiś czas temu dowiedział się od umierającego ojca, iż jego rodzina posiadała niegdyś tytuł szlachecki i prawo do znacznych ziem, ale utraciła je wskutek knowań czarodzieja Zelligara. Mo poprzysiągł rodzicowi, że zemści się na złoczyńcy i zrobi wszystko, aby odzyskać dawne przywileje i przywrócić chwałę rodu.
• Roch (grany przez Fedora) - F1 AC5 HP7 MV90', były bandyta. Silny (STR 13) i ospowaty (CHA 6), skłonny do podawania tyłów? Ma w posiadaniu mapę do skarbu, podpisanego hasłem Quasqueton...

Wiedza BG

O Roghanie Chrobrym i Zelligarze Nieodgadnionym słyszeli niemal wszyscy mieszkańcy Doliny - choć większość traktuje ich jako postacie z legend i nie wie, czy ich stopy kiedykolwiek dotykały ziemi. Część rozmówców uznaje ich za bohaterów, którzy onegdaj uratowali ludność przed nacierającą hordą barbarzyńców. Inni wypowiadają się o nich z lękiem, lub też z nieznanych powodów unikają tematu. Nikt jednak nie zna motywacji i celów, jakie im przyświecały, nikt nie wie czy żyją i gdzie przebywają, nikomu nie znana jest również ich osławiona górska kryjówka.

Aż do teraz. Albowiem dzięki połączeniu wiedzy zgromadzonej przez Mo Posępnego, bezskutecznie tropiącego Zelligara od wielu lat, z informacjami wydobytymi z mapy bandyty Rocha, położenie ukrytej twierdzy stało się możliwe do ustalenia. Pytanie, czy rzeczywiście odeszli oni z jaskiń w nieznane dawno temu i czy pozostawili po sobie jakieś wskazówki bądź dokumenty? No i gdzież te ich osławione nieprzebrane skarby...

Plotki (uwaga spoilery!!!):

1. Kryjówka nosiła nazwę Jaskiń Quasqueton.
2. Mieściła się na dwóch poziomach podziemi wykutych w skale.

3. Znajduje się w niej jakoby pokój, w którym Roghan gromadził swoje trofea i zdobycze wojenne.

4. Ukryto tam też pewien magiczny kamień, który spełnia życzenia każdego, kto ukruszy jego kawałek i wsadzi go sobie do ust.

5. Skarby Roghana i Zelligara są obłożone klątwą. Każdy, kto znajdzie się w ich posiadaniu, niechybnie zachoruje.

6. W lochu znajdują się liczne tajne przejścia, sekretne pomieszczenia i korytarze...

Przebieg sesji

Dużą część spotkania zabrało nam tworzenie postaci. A i tak czyniliśmy to naprędce. Trzeba było skracać etap wymyślania historii i kupowania ekwipunku. Nie do końca jestem z tych skrótów zadowolony. Mam wrażenie, że jedne postacie zostały nakreślone lepiej niż inne - nie ma w tym ani równowagi, ani głębi, ani należytego poszanowania dla podstaw mechaniki. Żałuję więc, że nie przygotowałem choćby większej liczby tabel, np. z pakietami sprzętu z kilkoma opcjami do wyboru. Znacząco usprawniło by to etap planowania wyprawy. Korzystaliśmy wprawdzie z materiałów odnośnie ekwipunku opracowanych przez C. Campbella z bloga Hack&Slash, ale okazały się one dla nas mało uniwersalne, niekompatybilne z cennikiem z Basica i w efekcie wprowadziły tylko niepotrzebne zamieszanie.

Kiedy już udało się stworzyć postacie, określić szyk drużyny i role graczy (Kadu został rzecznikiem, a Fedor kartografem), mogliśmy wreszcie chwilę pograć. Nie wiem, czy udało nam się wycisnąć tego dnia więcej niż 2,5 godziny zabawy. W świecie gry minęła podobna ilość czasu. Nawet nie zdążyła się wypalić jedna latarnia.

Wydarzenia (uwaga, mogą pojawić się spoilery!)

1/ gadające magiczne usta, mające na wejściu odstraszyć intruzów, nie spełniły swojej roli i po chwili ponurej tyrady zniknęły;

2/ koboldy, które wyszły naprzeciw drużynie zaraz na pierwszym skrzyżowaniu, nie wykazały woli walki i pierzchły po skutecznej próbie ich zastraszenia (nieokreślona reakcja, nieudany rzut na morale);

3/ nie bacząc na stojące opodal drzwi drużyna jęła przebijać się do pierwszego pomieszczenia przez ścianę. Czynione przy tym hałasy przywabiły tylko jedną bidną, zaraz zakłutą stonogę, reszta licznych rzutów na wędrowne potwory okazała się dla śmiałków o wiele zbyt łaskawa;

4/ małpka, wpuszczona do pomieszczenia przez dziurę w ścianie na rekonesans, została natychmiast pożarta przez wije (mechanicznie to jakoś totalnie skiepściłem, bo nie chcąc graczom tłumaczyć, co się dzieje w środku, skróciłem całą walkę do dwóch równoczesnych rzutów na atak i jednego na obrażenia - zamiast obronnego). Jedno ze stworzeń udało się ubić z kuszy przez otwór w ścianie, drugiego usiekła elfka, kiedy tylko przecisnęła się do wewnątrz. Następnie dzielna wojowniczka od środka wywaliła z kopa ignorowane do tej pory drzwi (miało się to okazać tego dnia jej numerem popisowym), a reszta ekipy weszła do komnaty, która nota bene okazała się kuchnią;

5/ w jednej z jam kuchennych Aber znalazł pierścionek - po czym natychmiast wpakował go sobie do kieszeni. Na przeciwległej ścianie z kolei Mo (jak mi się zdaje) znalazł dziwnie zdobioną ciemną torbę, którą schował do plecaka;

6/ w korytarzu po drugiej stronie kuchni, dzięki aktywnemu używaniu tyczki przez elfkę - a może bardziej dzięki jej niezwykłej elfiej percepcji - drużynie udało się zlokalizować tajemne przejście, prowadzące do jakiegoś tajnego magazynu. Do środka weszła tylko niesubordynowana, nie słuchająca okrzyków towarzyszy Bilie. Natychmiast została otoczona przez 4 wije. Po chwili dopiero wsparł ją ujadający głośno Nurek, a następnie do walki przyłączył się Hieronim, ciskający oszczepem z korytarza. Mimo tego, wielokrotnie pokąsana wojowniczka wreszcie padła od trucizny jednego z wijów (nieudany rzut obronny i automatyczna śmierć). Reszta awanturników rozprawiła się z pozostałymi potworami, już bez dalszych strat i uspokoiła psa. Po elfce nikt nie płakał.

Problemy towarzyskie i wychowawcze

Ogólnie, grało mi się bardzo fajnie i całkiem zabawnie. Lubię tych ludzi. Gdybyśmy poszli w tym czasie grać w kapsle, pewnie też by było spoko. Nie obyło się jednak bez zgrzytów. Otóż nasza dwunastoletnia graczka miała tego dnia wyjątkowo niestabilny humor i poważnie dawała się wszystkim we znaki. Nie grała drużynowo, robiła ciągle teatralne miny i przerywała innym wpół słowa. Po kilku minutach miałem ochotę wywalić ją z sesji. ;) Nie zrobiłem tego z dwóch powodów. Po pierwsze, tak się składa, że była to moja córka i pewnie musiałbym wówczas zawieźć ją do domu. Po drugie, tylko jej postać miała tyczkę.
O dziwo, jak z nią później rozmawiałem, okazywała skruchę, przyznała się do błędu i deklarowała, że sesja jej się bardzo podobała. Obawiam się, że będzie chciała kontynuować przygodę. ;) O ile pozostali się do tego przychylą, jestem gotowy dać jej drugą szansę. Grałem z nią wiele razy - w tym wielokrotnie w "oldschoolowe" lochy - i wiem, że stać ją na wiele.

Tu chyba wypada dorzucić słowo komentarza odnośnie erpegowego backgroundu naszej graczki. Niektórym może się wydawać, że familijne sesje w domu to urocza przygoda w czarodziejskiej krainie pełnej "skrzydlatych królików Pony"©. Jednorożców, wróżek i dzielnych książąt. Gdzie wszyscy się lubią i sobie pomagają w pokonywaniu przeciwności losu. Otóż, nie. Ja przynajmniej niczego takiego nigdy nie doświadczyłem. Mnie granie z dziećmi kojarzy się z ciągłą walką o pozycję w grupie, jawnie okazywanym egoizmem, szyderczymi docinkami i z ciągłym PvP (przesadzam, ale tylko trochę). Akurat Magda jest jedną z bardziej rozsądnych młodych graczy, jakim miałem okazję prowadzić. Problemem bywa jej trudny charakter, bunt nastolatki i wrodzone zapędy wodzowskie (stąd zapewne niemożność stanięcia grzecznie w szeregu, gdy reszta drużyny z callerem na czele tak właśnie postanowiła). Ale zdaje mi się, że jeszcze będą z niej ludzie. :)

Ogólnie rzecz biorąc, w procesie wychowawczym moich pociech gry fabularne odgrywają raczej poboczną rolę, jednak staram się do nich podchodzić w miarę świadomie. Tak przynajmniej było z wprowadzeniem kiedyś do naszego repertuaru starych edycji D&D, a wcześniej retroklonów. Zauważyłem bowiem, że owe gry są łatwe do modowania i ubierania w najrozmaitsze dekoracje (przez co dzieci z wyobraźnią mogą się tu twórczo wyżyć), wynagradzają pomysłowe akcje i bardzo szybko karzą za wszelkie gwiazdorskie i nieodpowiedzialne akcje (jak mogliście przeczytać wyżej). Pewnie mają też swoje poważne wady, ale na pewno skutecznie uczą współdziałania i utrzymywania koncentracji. A na takie cnoty jest przecież dzisiaj wyjątkowe zapotrzebowanie.

Co dalej?

W tym roku zapewne będę prowadził więcej tradycyjnych lochotłuków poza własną piwnicą - przy użyciu zasad Basic/Expert D&D i z wykorzystaniem oryginalnych modułów TSR. Eksperyment nie będzie miał raczej zbyt regularnego charakteru i zapewne skład ekipy będzie się z czasem zmieniał, dlatego też chciałbym niebawem stworzyć tzw. szeroką ławkę, zwaną także z angielska jako open table. ;) Gdyby ktoś z czytających te słowa mieszkał w okolicach Lublina i miał ochotę z nami od czasu do czasu pograć, to proszę o kontakt. Pierwszeństwo mają oczywiście gracze, którzy zaczęli tę przygodę w zeszły wtorek, ale prędzej czy później na pewno uda się jakoś spiknąć. Termin następnego spotkania nie jest jeszcze ustalony (w tym tygodniu się nie uda, ale w kolejnym już może tak). Jakby co, to piszcie na maila, zgłaszajcie się w komentarzach, lub próbujcie atakować mnie na Facebooku.

*Wszystkie ilustracje - Stephen Fabian. Zamieszczone bez zgody autora.